Kiedy byliśmy dziećmi badaliśmy świat i chcieliśmy usłyszeć odpowiedź na wiele pytań. Wkraczaliśmy w świat pełnie ciekawości i podziwu męcząc wielokrotnie rodziców pytaniem „Dlaczego?”. Rodzice byli dla nas jak encyklopedia więc pytaliśmy i pytaliśmy;
- Nie zrywaj Aniu kwiatków proszę.
- Dlaczego?
- Bo kwiatek zwiędnie i umrze. Chyba, że wstawisz go do wody.
- Dlaczego do wody?
- Bo kwiatki muszą pić wodę.
- Dlaczego muszą…..
Słysząc to słowo w dorosłym życiu wchodzisz w rolę dziecka, bo właśnie w tamtym czasie słyszeliśmy je najczęściej, prawda? Jak coś zbroiłeś, spóźniłaś się lub kogoś skrzywdziłeś, to najczęściej musiałaś się z tego tłumaczyć właśnie odpowiadając na to pytanie.
Konstrukcja tego pytania wywołuje potrzebę „tłumaczenia się’. Zadając pytanie „Dlaczego” traktujesz swojego rozmówcę jak dziecko stając się dorosłym, który wie lepiej i oczekuje odpowiedzi. Wywołuje to naturalny odruch potrzeby usprawiedliwienia się i przyjmowania postawy obronnej;
- Dlaczego tak to zrobiłaś?
- Dlaczego nie załatwisz tego inaczej?
- Dlaczego się tak zachowujesz?
- Dlaczego to robisz?
Słowo to obliguje Cię do zachowania pokory. Reagujesz niczym Pies Pawlowa i tulisz uszy po sobie, garbisz się i najcześciej dłonie splatasz na wysokości krocza. Szukasz w umyśle odpowiedzi; Bo….. Tutaj kończy się dialog i zaczyna jednostronna obrona.
Lecz stosując je teraz masz możliwość motywowania swojego rozmówcy lub samej siebie poprzez przeniesienie w przeszłość. Możesz się dowiedzieć o motywach, przekonaniach i wartościach. Celowo zadajesz to pytanie w celu przypomnienia skutków jego działań w przeszłości;
- Dlaczego ten problem powstał?
- Dlaczego myślisz w ten sposób?
- Dlaczego nie możesz….?
Wchodząc na ten poziom zadawania pytań dotykasz emocji, które mogą Cię przerazić. Zaczynasz zauważać, że w większości codziennych zachowaniach to Ty bierzesz odpowiedzialność za to co zrobiłaś i czego dokonałaś. To Ty decydujesz o jakości Twojego myślenia. Ma na to wpływ, a przede wszystkim na jakość zadawanych pytań.
